به گزارش سینماپرس، این بازیگر در گفت و گو با ایسنا مطرح کرد: اگر بخواهم دروغ نگویم از سینما دلزده هستم. چون چیزی به نام ارزش سینمایی باقی نمانده. فیلمها فقط گیشه شده اند و گیشه شان خیلی هم ارزان است! می خواهند مخاطب را به هر قیمتی بخندانند. یا سینمای غرغروی سیاه نمای جشنواره پسند می بینیم یا خوشی های دروغینی که در جامعه نیست را می بینیم و با رویا فروشی مواجهیم. یک زمان بزرگترهایی در سینما وجود داشتند اما الان خیلی چیزها از بین رفته. نمی خواهم بگویم در تئاتر نیست، یا در جامعه نیست. در همه جای جامعه همین زوال را شاهدیم. آن خودخواهی ای که در رانندگی ما هست، در بقیه سطوح زندگی هم هست. قطعاً سینما و دولت و … هم مستثنی نیستند. همه جا را مردم ساخته اند و این حکایت ما مردم است. امروز دیگر دغدغه ای که بیست سال پیش برای سینما داشتم را ندارم. حتی فکر می کنم شاید اگر راه دیگری می رفتم بد نبود. امیدوارم تئاتر، کمی قلقلکم بدهد و از آن لذت ببرم.

این بازیگر در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: مدتهاست دغدغه این را دارم که تئاتر کار کنم، منتها منتظر فرصتی بودم که این فرصت بتواند برای من چالش ایجاد کند و بتوانم گامی محکم بردارم. تئاتر از سینما جداست و تخصصی متفاوت در زمینه بازیگری می طلبد. چندین بار خیز برداشتم تا با کارگردانانی کار کنم منتها به دلایل مختلف این فرصت تا امسال دست نداد. امسال فرصتی برای من ایجاد شده که می‌خواهم حتماً تئاتر را تجربه کنم و همین طور اجرای کنسرتی رسیتال را در برنامه ام دارم.

پولاد کیمیایی افزود: یکی از حُسن های تئاتر این است که بازیگر را از تنبلی بیرون می آورد. دستاوردهای کمتری دارد و ریاضت بیشتری، اما در لحظه بودنش لذتی به بازیگر می دهد که بی همتاست. وقتی قرار است در یک زمان محدود نقشی را بازی کنی و همان وقت مخاطب تو روبروی توست و واکنشش را همان لحظه می بینی، این جسارت می طلبد و روتوش شده نیست، مونتاژی در کار نیست که برداشت موفق تو بیرون بیاید و ضعف هایت پنهان شود. ضعفی هم اگر باشد، معلوم می شود و همین جالب است.